Choroba zwyrodnieniowa stawów (chzs) jest procesem chorobowym o charakterze przewlekłym, prowadzącym do zaburzeń równowagi między procesami degradacji i syntezy chrząstki stawowej oraz podchrzęstnej warstwy kości. Zgodnie z definicją American College of Rheumatology, choroby zwyrodnieniowej nie zalicza się do grupy schorzeń układowych zapalnych. Choroba obejmuje również więzadła, torebki stawowe, błonę maziową oraz mięśnie okołostawowe tkanek miękkich okołostawowych. W konsekwencji rozwoju choroby dochodzi do zesztywnienia stawu z ograniczeniem ruchomości, silnych dolegliwości bólowych, a w zaawansowanych zmianach dolegliwości pojawiają się również przy braku aktywności. Występuje tzw. sztywność stawowa po okresie bezruchu. Ograniczeniu ruchomości w stawach może towarzyszyć wtórny zanik mięśni, dochodzi do utraty czynności stawu i ograniczenia funkcjonalności [1, 2, 3, 4, 5, 6, 7].

Choroba zwyrodnieniowa dotyczy około kilkunastu procent populacji ludzkiej i jest powszechna w całej filogenezie człowieka, występując w różnych okresach życia i we wszystkich grupach etnicznych. Częstość i ciężkość zmian chorobowych zwiększa się z wiekiem. Najczęściej występuje pomiędzy 45. a 60. rokiem życia, zarówno u kobiet, jak i mężczyzn, jednak analiza piśmiennictwa wskazuje na przewagę zmian u płci żeńskiej. Chorobę diagnozuje się u 50% ogółu osób po 65. r.ż. [1, 3, 6, 7, 8, 9]. Leczenie choroby zwyrodnieniowej stopy jest procesem złożonym, długotrwałym, a długoterminowe leczenie wynika z ciągłego postępu choroby.