Wózek inwalidzki to wynalazek traktowany po macoszemu. Cztery kółka plus siedzisko. Sprzęt mający swe podwaliny w Mezopotamii w 3500r. p.n.e., kiedy to wynaleziono najważniejszy element wózka – koło. Wózek inwalidzki towarzyszy ludzkości od wieków. Zmienia się jego forma, wygląd, kolorystyka, estetyka, zwiększają się możliwości, ale zadanie, jakie ma do zrealizowania, pozostaje to samo od lat: dać szansę na przemieszczanie się osobom, które taką szansę straciły lub jej nigdy nie miały. Dla człowieka wartość chodu to niedoceniana możliwość bycia niezależnym co do miejsca i czasu. Choroba lub wypadek, który w konsekwencji zabiera możliwość samodzielnego chodu sprawia, że wózek inwalidzki staje się synonimem niezależności, jako pewna forma protezy funkcjonalnej kończyn dolnych. Wydaje się, że coś, co umożliwia przemieszczanie się człowiekowi, który stracił czasowo lub trwale szansę na chód, powinno być gloryfikowane. W naszej fizjoterapeutycznej rzeczywistości to tylko wózek, niedoceniany, niewykorzystywany zgodnie z możliwościami jakie ma – stał się krzesłem na kółkach. W świecie techniki to element ciągłych wyzwań, badań i fascynacji. Wózek zmienia swoje oblicze dając coraz więcej swobody i niezależności jego użytkownikom.