Koncepcja usprawniania ruchowego opracowana przez małżeństwo Bobathów ponad 60 lat temu była na owe czasy zupełnie nowym sposobem podejścia do pacjentów z zaburzeniami ruchowymi, wynikającymi z uszkodzeń lub nieprawidłowego funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego (OU N). To nowe podejście polegało na stworzeniu założeń, opartych na niebudzącej wątpliwości wiedzy neurofizjologicznej. Sposoby prowadzenia pacjentów według tych założeń szybko stały się najczęstszym sposobem usprawniania nie tylko dorosłych, ale i dzieci.