Po urazie czaszkowo-mózgowym objawy obserwowane na obwodzie to m.in. problemy z ruchem czynnym, niedowłady mięśni, a jako zaburzenia wtórne – m.in. przykurcze mięsni i rany odleżynowe. O wiele rzadziej spotyka się obecność skostnień okołostawowych nazywanych neurogennymi skostnieniami okołostawowymi (spotykane synonimy: zwapnienia okołostawowe, skostnienia heterotropowe). Obserwowane zmiany polegają na tworzeniu się tkanki kostnej w miejscach, w których fizjologicznie nie występuje, tj. najczęściej w obrębie tkanki łącznej, ścięgnistej, mięśni. Ich forma przypomina bezkształtne masy wokół stawów, nigdy niewnikające do torebki stawowej. Rzadkość ich występowania jest odwrotnie proporcjonalna do wagi problemu. Skostnienia okołostawowe, jako nadmiar niepożądanej kostniny w okolicach stawów, stanowią zagrożenie zmniejszenia lub zniesienia ruchomości w tych stawach. Skostnienia w swojej topografii mogą blokować ruch w stawach, „zamurowując” go nawet w 100%. Nowo tworząca się kostnina w miejscach fizjologicznie do tego nieprzystosowanych, oprócz ograniczenia w zakresie ruchu, może również grozić uszkodzeniem naczyń krwionośnych czy nerwów obwodowych. Miejsca, w których najczęściej występują skostnienia, to okolice dużych stawów: stawy biodrowe, rzadziej proksymalna 1/3 kości udowej, staw kolanowy, staw barkowy, okolica łopatkowo-żebrowa.