Kategorie praw pacjenta

W polityce zdrowotnej tradycyjnie wyróżnia się dwie kategorie praw pacjenta. Pierwsza kategoria praw to prawa o charakterze społecznym. Rozpatrywana jest w relacji pacjent – państwo (władza publiczna). Prawa te zobowiązują państwo do podejmowania odpowiednich środków dla zapewnienia równego dostępu do opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych (pozytywne zobowiązania państwa). Państwo jest zobowiązane do dostarczania opieki zdrowotnej właściwej jakości, o której świadczą zarówno optymalne standardy technologiczne, jak i jakość stosunków międzyludzkich pomiędzy pacjentami a osobami świadczącymi opiekę zdrowotną. Celem tych praw jest likwidacja wszelkich dyskryminacji i barier w dostępności do świadczeń zdrowotnych. Wyrazem tych relacji są przede wszystkim zobowiązania wynikające z prawa do ochrony zdrowia. Współcześnie nie ma już wątpliwości, że prawo do ochrony zdrowia obejmuje swoim zasięgiem uprawnienia negatywne – ochrona życia czy zakaz prowadzenia eksperymentów badawczych bez zgody pacjenta, jak i pozytywne – zakaz prowadzenia przez państwo polityki zdrowotnej ograniczającej równy dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej dla ludności

Gwarancje ochrony praw pacjenta

W polskim ustawodawstwie prawa pacjenta są zagwarantowane w:

– ustawie z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej,

– ratyfikowanych umowach międzynarodowych,

– ustawach,

– aktach wykonawczych.

 

1. Koncepcja praw pacjenta wg ONZ

W „europejskiej przestrzeni prawnej” państw Unii Europejskiej kształtowanie koncepcji praw pacjenta należy do Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ), Rady Europy i Wspólnoty Europejskiej. Działalność tych instytucji w kształtowaniu normatywnej ochrony praw człowieka jest niezależna, ale jednocześnie można zauważyć ich wzajemne oddziaływanie na siebie. Akty prawne przyjęte w systemie ONZ są inspiracją normatywną dla postanowień traktatów regionalnych, a większość uchwalonych traktatów szczegółowych została przyjęta przez państwa członkowskie Rady Europy i Wspólnot Europejskich. Natomiast Rada Europy jest źródłem inspiracji dla Wspólnot Europejskich, które uznają jej historyczny i merytoryczny priorytet w dziedzinie ochrony praw człowieka. Wymienione organizacje zajmują się kształtowaniem standardów praw pacjenta na podstawie dokumentów o charakterze niewiążącym, mających charakter moralno-polityczny, które nie podlegają ratyfikacji i nie stanowią części wewnętrznego systemu prawa polskiego, oraz aktów prawnych o charakterze wiążącym, tzn. ratyfikowanych umów międzynarodowych. Szczególnym źródłem praw pacjenta są ratyfikowane przez Polskę umowy międzynarodowe, które zostały w odpowiedni sposób ogłoszone. Stanowią one w systemie prawa polskiego akty wyższej rangi niż ustawy.

1. Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych

Dokumentem o powszechnym zasięgu uchwalonym przez ONZ jest Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych z dnia 19 grudnia 1966 r. W ramach Paktu istotne są następujące prawa człowieka (pacjenta): prawo do życia (art. 6 ust. 1), prawo do poszanowania integralności psychicznej, fizycznej i moralnej – zakaz tortur (art. 7), prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego (art. 9 ust. 1), prawo do sprawiedliwego procesu (art. 14), prawo do prywatności (art. 17), prawo do wolności myśli, sumienia i religii (art. 18 ust. 1), prawo do swobody wypowiedzi (art. 19 ust. 2). Na podstawie art. 28 powołano Komitet Praw Człowieka w Genewie, do którego można kierować skargi indywidualne na nieprzestrzeganie przez państwo Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych (Polacy mogą to robić od 1994 r.). Komitet sprawdzi, czy osoba skarżąca wyczerpała środki prawne w kraju. Jeśli Komitet zajmie się sprawą, rozpocznie się długi okres wymiany korespondencji, wyjaśnień, danych między Komitetem a skarżącym oraz jego państwem. Zaskarżone państwo może, nie czekając na ostateczne orzeczenie, załatwić sprawę po myśli obywatela. Jeśli jednak tak się nie stanie, Komitet nie ma żadnych środków do wyegzekwowania swych orzeczeń poza presją społeczności międzynarodowej i opinii publicznej.

1. Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności

Szczególnie istotne znaczenia dla obywateli (pacjentów) polskich ma podpisana dnia 4 listopada 1950 r. Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności ratyfikowana przez Polskę ustawą z dnia 2 października 1992 r. o ratyfikacji Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Prawa człowieka zapisane w europejskiej konwencji praw człowieka mają istotne znaczenie dla interpretacji i stosowania standardów bioetycznych, a w szczególności stanowią podstawę dla wyprowadzenia katalogu praw pacjenta. Prawa zawarte w europejskiej konwencji praw człowieka przysługują każdemu, niezależnie od tego, czy jest obywatelem danego państwa (wystarczy, że nawet na krótko znajdzie się na jego terytorium). Na podstawie Europejskiej Konwencji Praw Człowieka został powołany Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu. Trybunał (podobnie jak Komitet Praw Człowieka) nie jest instytucją odwoławczą od sądów polskich, nie może unieważniać czy zmieniać orzeczeń sądów krajowych. Jednak gdy Trybunał stwierdzi naruszenie praw człowieka w konkretnym przypadku, otwiera się dla pokrzywdzonego (pacjenta) możliwość uzyskania pewnej kwoty jako zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Podobnie bywa, gdy sprawa zakończy się ugodą stron przed ostatecznym orzeczeniem. Pokrzywdzony obywatel (lub podmiot uprawniony) wnosi skargę do Trybunału na nieprzestrzeganie Europejskiej Konwencji Praw Człowieka przez państwo polskie. Wniesienie skargi jest możliwe dopiero po wyczerpaniu możliwości odwołania się od wyroku w prawie polskim i uzyskaniu ostatecznego, prawomocnego wyroku w sprawie. Już w procesie krajowym należy powołać się na naruszenie praw wynikających z europejskiej konwencji praw człowieka. Skargę można wnieść w ciągu 6 miesięcy od zakończenia sprawy. W skardze należy opisać przebieg sprawy w Polsce i określić, które prawa gwarantowane przez europejską konwencję praw człowieka zostały naruszone i w jaki sposób. Podejmując decyzję o zwróceniu się do podmiotów ponadkrajowych, należy dokonać wyboru – skargę kieruje się albo do Komitetu Praw Człowieka w Genewie, albo do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu.

Świadczenia gwarantowane z zakresu rehabilitacji leczniczej

Zgodnie z ustawą z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (dalej w skrócie u.ś.o.z.), świadczenia rehabilitacji leczniczej to świadczenia wchodzące w skład katalogu świadczeń finansowanych ze środków publicznych. Do świadczeń gwarantowanych udzielanych od dnia 1 stycznia 2014 r. stosuje się przepisy rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 6 listopada 2013 w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu rehabilitacji leczniczej (dalej w skrócie ś.g.r.l.). Świadczeniodawcy mogą zakontraktować umowę z Narodowym Funduszem Zdrowia na udzielanie świadczeń tzw. gwarantowanych. Świadczenia gwarantowane są realizowane tak jak poprzednio w warunkach:

1) ambulatoryjnych, które obejmują:

a) lekarską ambulatoryjną opiekę rehabilitacyjną, realizowaną przez poradę lekarską rehabilitacyjną,

b) fizjoterapię ambulatoryjną realizowaną przez:

– wizytę fizjoterapeutyczną,

– zabieg fizjoterapeutyczny;

2) domowych, które obejmują:

a) poradę lekarską rehabilitacyjną,

b) fizjoterapię domową realizowaną przez:

– wizytę fizjoterapeutyczną,

– zabieg fizjoterapeutyczny;

3) ośrodka lub oddziału dziennego, które obejmują rehabilitację:

a) ogólnoustrojową, w tym dla określonych grup pacjentów,

b) dzieci z zaburzeniami wieku rozwojowego,

c) osób z dysfunkcją narządu słuchu i mowy,

d) osób z dysfunkcją narządu wzroku,

e) kardiologiczną,

f) pulmonologiczną z wykorzystaniem metod subterraneoterapii;

4) stacjonarnych, które obejmują rehabilitację:

a) ogólnoustrojową,

b) neurologiczną,

c) pulmonologiczną,

d) kardiologiczną.

Szczegółowy wykaz świadczeń gwarantowanych oraz warunki personalne, rzeczowe i organizacyjne

Szczegółowy wykaz świadczeń gwarantowanych oraz warunki personalne, rzeczowe i organizacyjne udzielania świadczeń rehabilitacyjnych określa załącznik nr 1 do ś.g.r.l.
W zakresie koniecznym do wykonania świadczeń gwarantowanych świadczeniodawca zapewnia świadczeniobiorcy nieodpłatnie: badania diagnostyczne oraz leki i wyroby medyczne. Rehabilitacja jest usługą, którą można uzyskać po otrzymaniu skierowania od lekarza. Skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne może wystawić lekarz ubezpieczenia zdrowotnego. Szczegółowe warunki wykonywania świadczeń rehabilitacji leczniczej przez świadczeniodawców mających kontrakt z NFZ dookreślają kolejne zarządzenia DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia. Zarządzenia te są zmieniane zazwyczaj co najmniej raz w roku i dlatego też podmioty lecznicze powinny na bieżąco śledzić zmiany, np. na stronie Narodowego Funduszu Zdrowia. Zarządzenia prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia określają przede wszystkim:

1) definicje kluczowych pojęć,

2) zasady postępowania oraz wymagania wobec świadczeniodawców,

3) zasady udzielania świadczeń w warunkach ambulatoryjnych i domowych (fizjoterapia domowa),

4) tryb kierowania na rehabilitację w warunkach ambulatoryjnych i domowych,

5) świadczenia udzielane w warunkach ośrodka lub oddziału dziennego,

6) zasady sprawozdawania, rozliczania i finansowania świadczeń.

Podstawa rozliczeń i płatności za udzielanie świadczeń gwarantowanych

W rehabilitacji leczniczej stosuje się rozliczenie przez cenę jednostkową jednostki rozliczeniowej. Jednostką rozliczeniową jest punkt. Podstawą rozliczeń i płatności za świadczenia udzielone w okresie sprawozdawczym jest rachunek wraz z raportem statystycznym. Świadczeniodawcy przysługuje prawo korygowania raportu będącego podstawą wystawienia rachunku. Świadczeniodawca składa do oddziału Funduszu, z którym zawarł umowę, rachunek na piśmie oraz raport statystyczny w formie elektronicznej. Raport statystyczny przekazywany przez świadczeniodawców podlega weryfikacji przez oddział wojewódzki Funduszu. Sposobem rozliczania świadczeń jest zapłata za punkt. Każdy świadczeniodawca mający umowę z NFZ zobowiązany jest do udzielania świadczeń opieki zdrowotnej zgodnie z wymaganiami określonymi w aktualnym zarządzeniu prezesa NFZ oraz w przepisach odrębnych, w szczególności w ogólnych warunkach umów oraz w rozporządzeniu w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu rehabilitacji.

Warunki realizacji świadczeń gwarantowanych

Świadczenia gwarantowane w ramach rehabilitacji leczniczej są realizowane w warunkach:

• ambulatoryjnych – świadczenia udzielane pacjentom poruszającym się samodzielnie, którzy wymagają rehabilitacji lub fizjoterapii,
• domowych – świadczenia udzielane pacjentom, którzy wymagają rehabilitacji lub fizjoterapii, ale nie poruszają się samodzielnie,
• ośrodka lub oddziału dziennego – świadczenia udzielane pacjentom, których stan zdrowia nie pozwala na rehabilitację w warunkach ambulatoryjnych, lecz wymagają całodobowego nadzoru medycznego,
• stacjonarnych – świadczenia udzielane pacjentom, którzy ze względu na kontynuację leczenia wymagają kompleksowych świadczeń rehabilitacyjnych oraz całodobowego nadzoru lekarskiego i pielęgniarskiego.

 

Skład świadczeń gwarantowanych wykonywanych w różnych warunkach

1. W skład świadczeń gwarantowanych realizowanych w warunkach ambulatoryjnych wchodzi:

·         lekarska ambulatoryjna opieka rehabilitacyjna realizowana przez poradę lekarską rehabilitacyjną,

·         fizjoterapia ambulatoryjna realizowana przez: wizytę fizjoterapeutyczną oraz zabieg fizjoterapeutyczny.

 

Skierowanie na fizjoterapię może wystawić każdy lekarz ubezpieczenia zdrowotnego. Pacjent powinien zarejestrować skierowanie w wybranym gabinecie, zakładzie rehabilitacji lub fizjoterapii nie później niż 30 od dnia od jego wystawienia.

W ramach świadczeń gwarantowanych jednemu pacjentowi przysługuje nie więcej niż 5 zabiegów dziennie w 10-dniowym cyklu terapeutycznym.

Pacjentowi przysługują zabiegi z zakresu:

·         fizykoterapii: elektroterapia, światłolecznictwo, leczenie zmiennym polem elektromagnetycznym i magnetycznym, ultradźwięki, hydroterapia, krioterapia, balneoterapia,

·         kinezyterapii: ćwiczenia bierne, czynno-bierne, wspomagane, pionizacja – prowadzone indywidualnie przez osobę prowadzącą fizjoterapię, ćwiczenia różne: czynne w odciążeniu, czynne w odciążeniu z oporem, czynne wolne, czynne z oporem, izometryczne, nauka czynności lokomocyjnych, zabiegi z użyciem wyciągów, laseroterapia,

·         masażu.

 

2. W skład świadczeń gwarantowanych realizowanych w warunkach domowych wchodzi:

·         porada lekarska rehabilitacyjna,

·         fizjoterapia domowa realizowana przez: wizytę fizjoterapeutyczną oraz zabieg fizjoterapeutyczny.

Skierowanie na rehabilitację może być wystawione przez lekarza podstawowej opieki zdrowotnej lub specjalistę: rehabilitacji w chorobach narządu ruchu lub rehabilitacji ogólnej, lub rehabilitacji medycznej, medycyny fizykalnej i balneoklimatologii, lub fizjoterapii i balneoklimatologii, lub balneoklimatologii i medycyny fizykalnej, lub balneologii, lub balneologii i medycyny fizykalnej, reumatologii, neurologii, neurochirurgii lub neurochirurgii i neurotraumatologii, chirurgii lub chirurgii ogólnej, chirurgii ortopedycznej lub chirurgii urazowo-ortopedycznej, lub ortopedii i traumatologii, lub ortopedii traumatologii narządu ruchu. Pacjent powinien zarejestrować skierowanie w wybranym gabinecie, zakładzie rehabilitacji lub fizjoterapii nie później niż 30 dni od dnia od jego wystawienia. Czas trwania rehabilitacji realizowanej w warunkach domowych dla jednego pacjenta wynosi do 80 dni zabiegowych w roku kalendarzowym oraz nie więcej niż 5 zabiegów dziennie. W przypadku uzasadnionym względami medycznymi i koniecznością osiągnięcia celu leczniczego czas trwania rehabilitacji może zostać przedłużony decyzją lekarza zlecającego zabiegi, za pisemną zgodą dyrektora właściwego oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia.

3. W skład świadczeń gwarantowanych realizowanych w warunkach ośrodka lub oddziału dziennego wchodzi:

• Rehabilitacja ogólnoustrojowa

Skierowanie na rehabilitację ogólnoustrojową może wystawić: lekarz oddziału: urazowo-ortopedycznego, chirurgicznego, neurologicznego, neurochirurgicznego, reumatologicznego, chorób wewnętrznych, onkologicznego, urologicznego, pediatrii, endokrynologii dziecięcej, diabetologii dziecięcej, rehabilitacji ogólnoustrojowej, neurologicznej, pulmonologicznej, ginekologicznego; lekarz poradni: rehabilitacyjnej, urazowo-ortopedycznej, neurologicznej, reumatologicznej, poradni wad postawy, endokrynologii dziecięcej i diabetologii dziecięcej; lekarza podstawowej opieki zdrowotnej w przypadku zaostrzeń schorzeń przewlekłych. Czas trwania rehabilitacji ogólnoustrojowej realizowanej w warunkach ośrodka lub oddziału dziennego wynosi dla jednego pacjenta 3–6 tygodni, średnio 5 zabiegów dziennie u każdego pacjenta. W przypadku uzasadnionym względami medycznymi i koniecznością osiągnięcia celu leczniczego czas trwania rehabilitacji może zostać przedłużony decyzją lekarza prowadzącego rehabilitację, za pisemną zgodą dyrektora właściwego oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia. Czas trwania rehabilitacji pacjentów z obrzękami limfatycznymi wynosi do 40 dni w roku kalendarzowym. W ramach świadczeń jednemu pacjentowi przysługuje do 20 zabiegów w kriokomorze w ciągu roku kalendarzowego.

• Rehabilitacja dzieci z zaburzeniami wieku rozwojowego

Skierowanie na rehabilitację dzieci z zaburzeniami wieku rozwojowego może wystawić: lekarz podstawowej opieki zdrowotnej; lekarz następujących oddziałów szpitalnych i poradni specjalistycznych: neonatologicznej, rehabilitacyjnej, ortopedii i traumatologii narządu ruchu, neurologicznej, reumatologicznej, endokrynologii dziecięcej, diabetologii dziecięcej, chirurgii dziecięcej. Czas trwania rehabilitacji dzieci z zaburzeniami wieku rozwojowego w ośrodku lub oddziale dziennym dla jednego pacjenta wynosi do 120 dni w roku kalendarzowym. W przypadku uzasadnionym względami medycznymi i koniecznością osiągnięcia celu leczniczego czas trwania rehabilitacji może zostać przedłużony decyzją lekarza prowadzącego rehabilitację, za pisemną zgodą dyrektora właściwego oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia.

·         Rehabilitacja słuchu i mowy

Skierowanie na rehabilitację słuchu i mowy może wystawić: lekarz poradni specjalistycznych lub oddziałów: otolaryngologii, otolaryngologii dziecięcej, neurologii, audiologii, foniatrii, rehabilitacji, audiologii i foniatrii. Czas trwania rehabilitacji słuchu i mowy dla jednego pacjenta wynosi do 120 dni w roku kalendarzowym. W przypadku uzasadnionym względami medycznymi i koniecznością osiągnięcia celu leczniczego czas trwania rehabilitacji może zostać przedłużony decyzją lekarza kierującego na rehabilitację, za pisemną zgodą dyrektora właściwego oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia.

·         Rehabilitacja wzroku

Skierowanie na rehabilitację wzroku może wystawić lekarz poradni: okulistycznej, neurologiczne oraz rehabilitacyjnej. Czas trwania rehabilitacji wzroku dla jednego pacjenta wynosi do 120 dni w roku kalendarzowym. W przypadku uzasadnionym względami medycznymi i koniecznością osiągnięcia celu leczniczego czas trwania rehabilitacji może zostać przedłużony decyzją lekarza kierującego na rehabilitację, za pisemną zgodą dyrektora właściwego oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia.

·         Rehabilitacja kardiologiczna

Skierowanie na rehabilitację kardiologiczną może wystawić lekarz oddziału: kardiologii, kardiochirurgii, chorób wewnętrznych oraz lekarza poradni: kardiologicznej, poradni rehabilitacyjnej. Czas trwania rehabilitacji kardiologicznej dla jednego pacjenta jest ustalany indywidualnie przez lekarza ośrodka dziennego, wynosi jednak nie więcej niż 24 dni w okresie trzech miesięcy.

·         Rehabilitacja pulmonologiczna z wykorzystaniem metod subterraneoterapii

Skierowanie na rehabilitację pulmonologiczną może wystawić lekarz poradni: rehabilitacji; gruźlicy i chorób płuc, alergologii, laryngologii oraz pulmonologii. Czas trwania rehabilitacji pulmonologicznej z wykorzystaniem metod subterraneoterapii dla jednego pacjenta jest ustalany indywidualnie przez lekarza ośrodka dziennego i nie może być krótszy niż 14 dni i dłuższy niż 24 dni.

4. W skład świadczeń gwarantowanych realizowanych w warunkach stacjonarnych wchodzi:

·         Rehabilitacja ogólnoustrojowa

Skierowanie na rehabilitację ogólnoustrojową może wystawić: lekarz oddziałów urazowo-ortopedycznych, chirurgicznych, neurochirurgicznych, neurologicznych, reumatologicznych, chorób wewnętrznych, onkologicznych, ginekologicznych, urologicznych, pediatrycznych, kardiologicznych i geriatrycznych; lekarz poradni rehabilitacyjnej, urazowo-ortopedycznej, neurologicznej i reumatologicznej (w przypadku zaostrzeń chorób przewlekłych). Czas trwania rehabilitacji ogólnoustrojowej dla jednego pacjenta wynosi do 6 tygodni. W przypadku uzasadnionym względami medycznymi i koniecznością osiągnięcia celu leczniczego czas trwania rehabilitacji może zostać przedłużony decyzją lekarza prowadzącego rehabilitację, za pisemną zgodą dyrektora właściwego oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia.

·         Rehabilitacja neurologiczna

Skierowanie na rehabilitację neurologiczną może wystawić: lekarz oddziału: anestezjologii i intensywnej terapii, neurologicznego lub neurochirurgicznego, chirurgicznego, ortopedii i traumatologii, wewnętrznego, pediatrycznego i chorób zakaźnych; lekarz poradni: neurologicznej, neurochirurgicznej, chirurgii ogólnej, chirurgii dziecięcej, urazowo-ortopedycznej lub poradni rehabilitacyjnej; w przypadku dzieci do ukończenia 18. roku życia skierowanie na rehabilitację neurologiczną może wystawić lekarz oddziału: anestezjologii i intensywnej terapii, neonatologii, neurologii i neurochirurgii, ortopedii i traumatologii, chirurgii dziecięcej, chorób zakaźnych, pediatrii lub poradni specjalistycznej: neurologicznej, neonatologicznej, neurochirurgicznej, pediatrii, urazowo-ortopedycznej, chirurgii dziecięcej, rehabilitacyjnej. Czas trwania rehabilitacji jest ustalany w zależności od stanu zdrowia pacjenta i chorób współistniejących.

·         Rehabilitacja pulmonologiczna

Skierowanie na rehabilitację pulmonologiczną może wystawić: lekarz oddziału: pulmonologicznego, chirurgii klatki piersiowej, gruźlicy i chorób płuc, kardiologicznego, laryngologicznego, chorób wewnętrznych, alergologicznego, onkologii, pediatrycznego (w przypadku rehabilitacji pulmonologicznej wieku rozwojowego) oraz lekarz poradni: gruźlicy i chorób płuc, chirurgii klatki piersiowej, rehabilitacyjnej lub alergologicznej. Czas trwania rehabilitacji pulmonologicznej dla jednego pacjenta wynosi do 3 tygodni. W przypadku uzasadnionym względami medycznymi i koniecznością osiągnięcia celu leczniczego czas trwania rehabilitacji może zostać przedłużony decyzją lekarza prowadzącego rehabilitację, za pisemną zgodą dyrektora właściwego oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia.

·         Rehabilitacja kardiologiczna

Skierowanie na rehabilitację kardiologiczną w ramach kontynuacji leczenia może wystawić: lekarz oddziału kardiologicznego, kardiochirurgicznego, chorób wewnętrznych, pediatrycznego, lekarz poradni kardiologicznej lub poradni rehabilitacyjnej.

Świadczenia gwarantowane a prawa pacjenta

Zgodnie z przepisami prawa świadczeniodawca medyczny zobowiązany jest do przestrzegania praw pacjenta, w tym przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych gwarantowanych. Naruszenie praw pacjenta w tym zakresie może być podstawą poniesienia przez podmioty udzielające świadczeń opieki zdrowotnej odpowiedzialności prawnej. Osoby wykonujące zawód medyczny w związku z jego wykonywaniem podlegać mogą różnego rodzaju odpowiedzialności prawnej, w szczególności zaś cywilnej, karnej i zawodowej. Możliwa jest sytuacja, w której np. lekarz może ponosić równocześnie wszystkie trzy z wymienionych rodzajów odpowiedzialności. Dodatkowo podmiot leczniczy może ponieść odpowiedzialność cywilną (ze względu na wyrządzoną szkodę pacjentowi) oraz ewentualnie odpowiedzialność na podstawie ustawy z dnia 28 października 2002 r. o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary, jeżeli zostaną spełnione przesłanki określone w tej ustawie

 

 

Anna Słowińska

prawnik, prezes BHRF

 

Bibliografia